కదంబం

చిన్నప్పుడు మా అమ్మ తో కలిసి, వాళ్ళ కళాశాల వార్షికోత్సవానికి ప్రతి ఏడూ వెళ్ళేదాన్ని. మా విజయవాడ లో తుమ్మలపల్లి కళాక్షేత్రమని పెద్ద హాలు ఉంది, అక్కడే ఈ కార్యక్రమాలన్నీ జరిగేవి. ఎప్పుడో సరిగ్గా గుర్తు లేదు గానీ, ఒక సారి అలా మా అమ్మ శిష్యులే ఒక న్రుత్య రూపకం ప్రదర్శించారు. అమ్మా, జానకి ఆంటీ పాడారు, వాళ్ళ ప్రధానోపాధ్యాయులు పుష్పవతి గారు రచన. అంటరానితనం ఉండకూడదని ఆ ప్రదర్శనలో ఒక్కొక్క పూవు చెపుతుంది. చాలా బాగుంటుంది. రంగు పూలన్నీ, గడ్డి పూవు ని వెలేస్తే, అది దేవుడి గుడి ముందు ఏడుస్తూ, అంటరాని దానిననీ, అంటుకో కూడదని ఆమడ దూరం తరిమి, తరిమి కొడతారు ...ఇలా సాగుతుంది. చాలా రోజులకు, పూవులు మాట్లాడుకోవడం అనే ఇతివ్రుత్తం తో, ఆ మధ్యన ఆగష్టు 15 కి, అందరూ కలిసి ఉండాలని, ఈ కదంబం కూర్చాను.

తోటన పెంచిన పూవులు అన్నీ
పై చేయికి పోటీ పడ్డవి !
గొప్పలు పల్కుతు సుమములు అన్నీ
తమ శ్రేష్టతను తెల్పుతున్నవి.

జాబిలి మరపించు జాజిని నేను
జాగు జేయక ముదితలు నను జడన ముడిచేరు
పూచినంతనే తావి విరజిమ్మెదను నేను
పూవులకు రారాణి నేను !

మనసులు మురిపించెడి మల్లెను నేను
ధవళ వర్ణమున సొగసులీనుతాను
మగువ మనసులు దోచి యేలేను నేను
పూరాణి కాక ఇంకేరు నేను !

గుండెన ప్రేమను నింపెడి గులాబి నేను
మదనుడి విరి శరమ్ము నేను
ప్రేమ సామ్రజ్యమ్ము యేలుదానను
నేనుగాక పూరాణి ఇంకెవ్వరగును !

పసుపు రంగున పూచె చామంతి నేను
వన్నె తగ్గక నేను వెలుగుతాను
పసిడి కాంతులు చిమ్ముదానను నేను
పూదోట పట్టపురాణి నేను !

ఇంతులు మెచ్చెడి బంతిని నేను
ఇంటికి స్వాగత మాలను నేను
ఇంతకు మించిన అర్హత ఏమది
పూవులనందున రాణిని నేను !

ముద్దుగుమ్మలకై పూచే ముద్దమందారాన్ను
ఎరుపుమురిపెములు పంచుతాను
ఏరికోరి నను తమదోటన పెంచేరు అందరు
నేనుండగ పూరాణి ఇంకెవ్వరగును !

ఊరిమి లేక పోరెను విరులు
ఊరట కోసం కోరెను తీర్పును
అంతట....

తరింపజేసెడి తులసిని నేను
తంపులు మాని తత్త్వం వినుడు
పూలగుమీరు మానుడి పోరు
గమనించండి మాలల తీరు.

ఏక వర్ణమున ఏదోయ్ అందం
ముచ్చట గొల్పును పూల కదంబం
కలసి ఉండుట స్రుష్టి ధర్మం
చాటుడి మీరు ఈ పరమార్ధం.

చెప్పిన మాటలు విన్నవి విరులు
చెట్టాపట్టల్వేసెను చెలులు!!!